Αθέατος

Λέω καμιά φορά

τι καλύτερα που θα ήταν

να μην με αγγίζουν

των φώτων οι ανταύγειες

και κρυμμένος να είμαι

σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά

πόσο καλύτερα θα ήταν

αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι

πόση θλίψη περιέχει

και ο πιο στενός δρόμος

το πιο μικρό σπίτι

η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά

πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα

αν ήσυχος κοιμόμουν

που η μέρα πέρασε

χωρίς να τραυματίσει εμένα

χωρίς εμένα να σκοτώσει

κι αύριο αν είμαι τυχερός

θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι

πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα

πονάει κι εμένα

κάθε τι που εσένα ματώνει

ανοίγει μια πληγή και σε μένα

κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη

ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο

και μαζί του κι εμένα

και πετάω το σεντόνι από πάνω μου

και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού

και λέω

ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα

ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου

κι ευτυχία είναι να ξέρω

πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα…