Το χνώτο του χρόνου
Το χνώτο του χρόνου
και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…
κρατούσες στα χέρια σου
κείνη τη κλεμμένη άμμο
από το περιθώριο της θάλασσας
ο ήλιος σε διαπερνούσε
εκατοστό εκατοστό
και τόσο αργά
που δεν καταλάβαινες το θάνατο
παρά σαν χάδι τρυφερό…
από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας
ζούμε
να το ξέρεις
κι όχι απ’το περίσσευμα…
Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μας περιμένει ακόμα…