ολόκληρος είμαι…
Σηκώθηκε
από μια απέραντη, σκοτεινή
παχύρευστη θάλασσα
το άρμα του Ήλιου
η ξανθιά κώμη του Απόλλωνα
και απλώθηκε στο στερέωμα
ένα φως αλλόκοτο
παρθένο
πρωτογέννητο
ένιωσα το χέρι σου
στο σώμα μου
ζεστό
απαλό
ταξίδευε στις αμυχές μου
και μου μιλούσε
με την αρχαία σου γλώσσα
και με αξίωνε να σε δω
να σε δεξιωθώ στο είναι μου
να σε αγκαλιάσω
σε φίλησα
σε κράτησα σφιχτά
το ρίγος της ματιάς σου
ράντισε κάθε κύτταρό μου
και στο φιλί σου
ξύπνησαν οι χθόνιοι λυγμοί
το αιώνιο Εν
που πάλλεται στις φλέβες
και συντονίζεται μαζί σου
αν το ψελλίσω
θα χαθεί;
αναρωτιέμαι…
σ’αγαπώ
κι ας χαθεί
το προκαλώ
η αναμέτρηση
η έγερση
το πέρασμα
σ’αγαπώ
κι ας χαθεί
κι ας χαθώ
ολόκληρος είμαι…