Μόνο εκείνη
Σα να’χει από καιρό
τούτο το σώμα
σαν αίσθηση, σα λάμψη
ολοκληρώσει πια τη τροχιά του
μόνο το άγγιγμά της
με κάνει να επαναστατώ
όπως και η φωνή της
όταν διαπερνά τους πόρους
που ξαφνικά ανοίγουν και ανθίζουν πάλι
και στέκονται αρνητές
για λίγο
του θανάτου
Κι εκείνο το εφηβικό της χαμόγελο
που αιχμαλώτισε δροσιές και μνήμες
και έκρυψε λίγη ροή του χρόνου
στη τρυφερή αγκαλιά της...