Σεντόνι αθανασίας

Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις

Κι ένα σεντόνι

Από ιστούς αθανασίας

Απλώθηκε στο δωμάτιο

Στη ζωή μου

Σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή

Σε τούτη την ευλογία;

Μονάχα να το αισθανθώ

Και να το απολαύσω

Δεν μου αρκεί

Δεν με πληρώνει…

Σε έσφιξα πιο δυνατά

Να συντονίσω το παλμό σου

Με τον δικό μου

Να γίνουμε για λίγο

Ένας στεναγμός

Να έχει η φθορά

Μια μάχη επιτέλους

χαμένη…

Το ξέρω

Θα βλέπω τούτο τον ιστό

Να αργοπεθαίνει

Δίπλα σου

Και να διαλύεται σε χιλιάδες

Ήλιους μεταξιού

Ώσπου να αποφασίσω

Ν’ ασπαστώ το Ήμαρ της Ανάγκης

Και να το φιλοξενώ

Στο πιο αθέατο μόριό μου

Για να ξεγελιέμαι

Ότι τάχα

δεν υπάρχει…