Επικοίτιο άσμα

Προχώρησε δειλά η ψυχή μου

Στις όχθες της δικής σου

Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι

Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό

Μυστικά και αθέατα

Δροσίζοντας

Δίνοντας ζωή

Σε κάθε τι ολόγυρα

Κι έσκυψε το είναι μου

Να πιει απ' το δικό σου

Αθανασία να τρυγήσει

Απ’ τη δική σου

Κι είχες τα χρώματα

Κι είχες τις μελωδίες

Κι είχες τις μυρωδιές

Και τις ανάσες

Της αγάπης μας…

Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε

Τόσο το είναι μου σκίρτησε

Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας

Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη

Στ’ ακροδάχτυλα του Απείρου

Μας έντυσε ηδονικά

Και γίναμε ένα…