απόγευμα

κοιμόσουν δίπλα μου

ανάσαινες αργά

η δροσιά του απογεύματος

ίσα που άγγιζε σαν χάδι

το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα

είχα στα χέρια μου τα πόδια σου

είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως

στα μάτια μου είχα

το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου

σκεφτόμουν

ένα κομμάτι τελειότητας

αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω

από την ευσπλαχνία Σου

να το γευτώ

έκοψες ένα μικρό σου θαύμα

και μου το προσέφερες

εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια

και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος

να μην τολμήσω να μιλήσω

να μην τολμήσω να σιωπήσω

να μην αδράξω ούτε τη στιγμή

να μην τη μαγαρίσω

να μην δειλιάσω

να μυρίσω τη ζωή

να μην σηκώσω ανάστημα

να αρπάξω αυτό το δώρο

εκστατικός

να μείνω

κι αυτό είναι...

ιχνηλάτη μ'εφερες

στην ατραπό των ρόδων

στην θάλασσα των προσευχών

με δοκιμάζεις;

με την ιέρεια της άπειρης στιγμής

να ξεκουράζεται

τόσο κοντά μου

που ανασταίνεται μέσα μου καινό

ατόφιο

στης δόξας το άκτιστο φως

ως και το παρελθόν μου!

κοιμόσουν δίπλα μου

ανάσαινες αργά

η δροσιά του δειλινού

ίσα που άγγιζε

σαν χάδι παιδικό

το μετάξι στο κορμί σου

σε κοιτούσα

σ'εκλεβα

είχα στα χέρια μου τα πόδια σου

είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο

στα μάτια μου είχα

το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου