ε, και λοιπόν;
loss
στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια
βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται
τίποτε δεν ακούγεται
παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή
ε, και τι μ’ αυτό;
στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του
παραμορφώνεσαι…
κι αργότερα
όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό
πρωί
και βράδυ
και απόγευμα
ένα πράγμα
σα ζελέ
και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει
όχι η απουσία
ούτε η απώλεια
μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν
ε, και λοιπόν;