για τελευταία φορά

Στέκομαι υπομονετικά

στο ρείθρο του δρόμου

κι έχω απέναντί μου

την εικόνα σου απ’το χθες

όταν σε περίμενα για πρώτη φορά

σε τούτο το απρόσωπο μέρος

Ερχόσουν με βήμα βιαστικό

είχες αργήσει

πετούσες σχεδόν καθώς πλησίαζες

χαμογελούσες

Κάθομαι σε τούτο το σκαλοπάτι

που καθίσαμε μαζί κείνο το απόγευμα

για πρώτη φορά

κι ήταν αλλιώτικος ο κόσμος

κι ήταν το άγγιγμά σου

μια φιλόξενη αγκαλιά

για πρώτη φορά

Φωτιές έστεφαν το κοίταγμά σου

και αρπαζόσουν από κάθε συλλαβή

για να με ταξιδέψεις

στις φωτεινές σου ακρογιαλιές

και ανοιγόσουν στα πέλαγα του ερωτισμού

γενναία και ατρόμητη

Στέκομαι εδώ

στο μικρό σιντριβάνι

που σε φίλησα τότε

για πρώτη φορά

που με το γέλιο σου απλά

τόσο απλά

καταργούσες το μάταιο

που στ’ακροδάχτυλά σου

τα μαλλιά μου κοιμήθηκαν

για πρώτη φορά

και το ταξίδι εκείνο που

ατέλειωτο αφήσαμε

σκέφτομαι πως θα ήταν

αν πάλι αρχίζαμε

πριν μ’αποχαιρετήσεις μεσοπέλαγα

για τελευταία φορά…