η γλώσσα του ήλιου

τελικά 

νιώθω τυχερός

στάθηκα κοντά σου

πολύ κοντά σου

τόσο

που η ανάσα σου με περιέγραψε

τόσο

που η ματιά σου με εξερεύνησε

που το άγγιγμά σου με άλωσε

έχω ακόμη τη γεύση σου

θα την έχω για πάντα

το ξέρω

έχω ακόμα το σχήμα σου

τούτο θα χάνεται αργά αργά

κάθε πρωινό

θα χάνεται

θα έχω το βλέμμα σου

τούτο

θα περάσει αργότερα μέσα στο καρδιακό μου σύμπαν

θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ

και θα κοινωνεί

στο φλεβικό αιώνα

το ρυθμό που ξοδεύει το αίμα μου ο χρόνος

μέσα στο σώμα μου

τελικά

τυχερός είμαι αγάπη μου

έχω στα χέρια μου

όλο το πρόσωπό σου

κι όχι πως έμεινα ορφανός από νύχτες

και δεν το σπαταλάω 

αλλά, να...

είναι που το'χω ατίμητο

και ακριβό

όσο δεν φαντάζεσαι

μέσα στο πένθος μου

και το ανασαίνω

δίχως αυτό

όλα περνούν σε μια νεκρική μαρμαρυγή

και αφομοιώνονται πια

από το Γνωστό...

δίχως αυτό

όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν

από μια σταγόνα

από μια λέξη

από ένα νεύμα

από μια συλλαβή φωτός

και δεν έχω ακόμη

ανακαλύψει

τη γλώσσα του ήλιου...