Και…

Δεν χωράει στη χούφτα μου

ολόκληρος ο ποταμός σου

κι όμως

σου έκλεψα εκείνη τη μικρή σταγόνα

που ξέφυγε απ΄τα μάτια σου

και ορθώνω ανάστημα ο θρασύς

πως θα σε κρατήσω ακέραιη

Αν σώζεται ο άνθρωπος

Κάποτε

κάποια στιγμή αν ο λυγμός του

μπορεί να γίνει δροσερή βροχή

και ο ήλιος δεν σπαταλιέται

σε άρρωστες σκιές

στα δάχτυλά μου η μικρή αυτή σταγόνα

θα’χει απορροφήσει όλο το φως

και θα μου μιλάει για σένα

στον έσχατο ύφαλο

των τελευταίων ανθρώπων

τις ώρες που το χτες

θα βγάζει με αίμα και σάρκα

τ’αγκίστρια του από πάνω μου

θα’χω ό,τι χρειάζομαι

να ξεκινήσω απ΄την αρχή

ένα χαμόγελό σου

και…