Ο μυθικός άνθρωπος…
Ο αναγνώστης του Χρόνου και του Χώρου…
Ο αδιαστασιολόγητος…
Ο απέριττος…
Κοιταχτήκαμε τυφλοί
Μιλήσαμε χωρίς ν’ακούμε τι λέμε
Όλο τον κόσμο περπατήσαμε
Κι όταν γυρίσαμε
δεν θυμόμασταν πια τίποτα…
Ο πρώτος και ύστερος…
Ο φέρων και φερόμενος…
Ο συμπαγής και τρωτός…
Ο γεννημένος μαζί με τη φθορά και το φόβο…
Στη πρώτη μέρα του πρώτου χρόνου
Στο πρώτο φιλί του πρώτου έρωτα
Στο πρώτο βλέμμα του θανάτου
Στη πρώτη ανάσα του πρώτου χωρισμού
Στο δεύτερο βλέμμα του θανάτου
Ήμασταν απόντες
Και δεν ευθύνεται κανείς
Που άφησε το ελάχιστό του να μολυνθεί απ’το χρόνο…
Στο μέγιστο
Ήμασταν πάντοτε απόντες
Ο μυθικός άνθρωπος…
Ο καρπός του Ενός
Διαστατώνεται συνεχώς
κατέρχεται
στη χονδροειδή ύλη απλώνεται
ραγάδες γίνονται οι στοχασμοί του
φλύκταινες γίνονται οι προσευχές του
Και συνεχώς γεννιώνται καρκινώματα σάρκας και αίματος
Ο μυθικός άνθρωπος…
Ο μυθικός διαβάτης του Σύμπαντος…
Ο πιο αληθινός απ’τους αδελφούς μου…
Σε κείνο το φιλί
Το χωμένο μέσα στο λυγμό
Ένιωσα πως είσαι αθάνατη