Στην άκρη του εντός …
Αναρωτιέμαι…
αν κάνω ένα βήμα ακόμη
εισέρχομαι στο άβατόν σου
κρημνίζομαι στο άπειρό σου
χάνομαι στο πέλαγός σου
απ’το απόλλυμαι
στο ακέραιο ίχνος
σέσωσμαι
και γκρεμισμένος
ανασαίνω τις καινούργιες
φτέρουγές μου…
αν κάνω πίσω
μένω στο άθλιο Γνωστό
στη ρυπαρή ασφάλεια της φυλακής μου
ελλιμενισμένος πνιγηρά
υγρά και ασθματικά
στο φροντισμένο
οκνηρό εαυτό μου
Ισορροπώ στο μεταίχμιο του Γνόφου
δολιχοδρομώντας ως τα σήμερα
συντροφιά με τις ριπαίες ενοχές μου
μετρώντας αμείλικτα
τα πιο χλιαρά βήματά μου
κέρδισα το προνόμιο να σε αντικρίσω
αλλά διστάζω
να εκταθώ
ως τον αφανισμό μου…
και … αναρωτιέμαι ενεός
αν πάλι έξω από το ιερό σου
φιλοτεχνώ ο δειλός
το πρόσωπό σου
εγκάθειρκτος
και μοναχός
εκτός…
ή αν
στο πρόναο της αγάπης σου
πυρετικά
και άρρητα
στο γνόφο του μυαλού μου
αναδιφώ στο Άγνωστο
εντός…
